Στη μέση εμείς. Η γενιά του.. τίποτα. Μας είπα...
θύματα. Που δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να αποδείξουμε όχι πως είμαστε διαφορετικοί αλλά πως είμαστε οι ίδιοι με τους προκατόχους πάσας ευκαιρίας. Είπα, διεκδικείστε το δικαίωμα στο λάθος.
Κι ύστερα κοίταξα ξανά γύρω μου, Πήγα ξανά πανεπιστήμιο και βίωσα την απόλυτη οργή. Την επικράτηση των παρωπίδων ανεξαρτήτως κατευθύνσεως και ανεξαρτήτως προσανατολισμού. Αριστερά, δεξιά, κόκκινα, πράσινα, μπλε. Τα μάτια ούτως ή άλλως τα κράτησαν κλειστά. Πώς να μπορέσουν να ατενίσουν τον ορίζοντα.
Δεν πέρασε καιρός για να απογοητευτώ με τη λεγόμενη αριστερά, που πήρε απότομη αριστερή στροφή και έπεσε στον τολιχο του αδιέξοδου. Πίστεψε πως επειδή η επανάληψη είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως, είναι και η μλητηρ κάθε λύσεως. Ξέχασε πως υπάρχει κίνδυνος η εμμονή στο εναλλακτικό να γίνει πιο συντηρητική από την εμμονή στο ίδιο. Δε θέλω να θυμάμαι καν πόσους πανομοιώτυπα ίδιους «εναλλακτικούς» συνάντησα μέσα σε ένα καλοκαίρι. Ένεκα η «ένταξη» και ο κοινός αγώνας.
Ύστερα γύρισα το βλέμμα προς την άλλη, προς την κατεύθυνση της αυθόρμητης αποστροφής μου. Απόρισα και απορώ ακόμη. Δεντ ο χωράει το μικροσκοπικό μυαλό μου πως γίνεται να αδιαφορεί μία ολόκληρη γενιά, όταν όλα γύρω μας σαπίζουν. Ανθρωπάκια που αρκέστηκαν στα λεφτα του μπαμπά, αγόρσαν κάποιο πανάκριβο δερμάτινο καφέ και τρώνε σούσι συζητώντας μεταξύ των άλλων για το καινούριο τραγούδι της πέγκυ ζήνα και για κάποιο καινούριο κλαμπ στην καλλιθέα. Είναι εκελινα τα ίδια ανθρωπάκια, που μην έχοντας ζωή, εντάσονται σε όποιο τιποτένιο σύστημα τ! ους προσφερθεί απλόχερα και διατυμπανίζουν με περηφάνεια το μεγαλείο τους.
Ποιος από εμάς θα αλλάξει κάτι; Ποιος θα κοιτάξει τον ορίζοντα κατάματα; Μία γενιά που καταστρέφεται, χωρίς τα δικά της τραγούδια για να ματώσει το λαρύγγι της στους δρόμους, στις πορείες. Μια γενιά που το σκάει… «Μα τίποτα δεν έδωσε σε μας η ιστορία αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς. Είναι η μόνη ευκαιρία που 'χω εγώ και συ, γι' αυτό σου λέω…»
Αναγνώστης