Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε. Αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Θέλαμε να ξυπνήσουμε από το όνειρο... Και όταν το καταφέραμε η σκληρή πραγματικότητα μας επιβεβαιώσε του λόγου το αληθές...
Ναι ο δικός μας Ιπποκράτης εκοιμήθη. Τι όμορφα και παρηγορητικά το εκφράζει η Εκκλησία! Εκοιμήθη, πηγαίνοντας τώρα πια να συναντήσει Αυτόν που τόσο αγάπησε και πόθησε!
Εκοιμήθη, οδεύοντας σε μιαν άλλη ζωή, σε μια παραδεισένια κατάσταση, σε μια ουράνια χαρά.
Πως να διαγράψουμε από το νου μας, πως να μπορέσουμε να λησμονήσουμε την γεμάτη ζωντάνια παρουσία του στο κατηχητικό μας! Την χαρά που γέμιζε την καρδιά του ερχόμενος να ακούσει τον λόγο του Θεού, στολίζοντας την ζωή του με σταλαγματιές θεϊκής χάριτος. Τον πόθο του και την αγάπη του για την Εκκλησία, την επιθυμία του να παραμείνει αγνός στο σώμα και στην ψυχή! Τι ωραίος Νέος! Πράγματι μας προβλημάτιζε η παρουσία του. Πολλές φορές μας ήλεγχε κιόλας...
Και να ήρθε η στιγμή που ο Γλυκύτατος Ιησούς, του έδειξε την Αγάπη του... Μια ασθένεια τον επισκέφθηκε. Ανίατη την ονομάζουν. Δύσκολη στη πορεία της. Πονεμένη στην έκβασή της. Σκεφτήκαμε: Μάλλον ο Θεός τον αγάπησε πολύ και θέλησε να τον πάρει κοντά Του. Υποθέσαμε πως: Τώρα πια με την ασθένεια αυτή, γέμισε ο παράδεισος
όπως έλεγε ο π. Παΐσιος. Παρηγορηθήκαμε στην ιδέα πως: Ένα άνθρωπο χάσαμε από αυτή τη γη. Όμως ο ουρανός κέρδισε έναν Άγγελο. Και εμείς οι δικοί του άνθρωποι αποκτήσαμε έναν πρεσβευτή ενώπιον του Θεού.
Αυτό μας έδωσε ελπίδα. Μας έκανε να πιστέψουμε πως η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Ο χωρισμός προσωρινός. Η λύπη δικαιολογήμενη.
Η καρδιά όμως μόνο ένα μπορεί να επιβεβαιώση: Ο δικός μας Ιπποκράτης δεν χάθηκε! Ο δικός σας Ιπποκράτης δεν έφυγε! Ζει και περιμένει και αυτός να ακούσει το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως ότι:
Χριστός Ανέστη!!
Αιωνία σου μνήμη!!!
Οι φίλοι σου από τις Νεανικές Ομάδες της
Αναπλαστικής Σχολής Πατρών